Na początku lat 90tych była sobie partia – nazywała się Kongres Liberalno-Demokratyczny. Bytom mającym w nazwie przymiotnik “demokratyczny” można przypisać różne cechy, ale demokrację to nie bardzo (przykłady Unii Demokratycznej czy Koreańskiej Republiki Ludowo- Demokratycznej mówią same za siebie)… Mimo tego, była dość aktywna i nawet popularna wśród wyborców.
Jeśli chodzi o skutki długofalowe jej istnienia, to 1. wylansowała Donalda Oby Wiecznie Strzegł Nas Przed Kaczorem Tuska 2. wypromowała hasło “pierwszy milion trzeba ukraść“. Taki to, mocium panie, liberalizm zdaniem panów Tuska i Bieleckiego. Te dwa tuzy polskiej polityki trzymały się całe życie zasady, że prywatyzacja to remedium na wszystkie kłopoty w gospodarce.
Wcielali tę zasadę (i oni, i ich następcy w rządzie) w życie z zapałem i logiką alkoholika wynoszącego z domu co się da, byle mieć na kolejne pół litra berbeluchy: sprzedano zakłady dochodowe, na garnuszku państwa zostały te najgorsze, a deficyt rósł dzielnie z roku na rok. W szczególności: w ręce zagranicznego kapitału przeszły banki.
Nie żebym był jakimś szczególnym miłośnikiem obecności państwa w gospodarce, ale niekonsekwencja “liberalnej” rewolucji zapoczątkowanej przez KLD z przyległościami uderzała: spadała zawartość polskiego kapitału w sektorze finansowym, a równocześnie – rosła liczba regulacji duszących tworzącą się klasę średnią. No, ale jak mawiał Jacek “santo subito” Kuroń – demokracja demokracją, ale ktoś tym wszystkim musi kierować.
Minęło kilkanaście lat i zaczęło się robić zabawnie. Praktyczne skutki zabaw polityków widzieliśmy przy okazji prywatyzacji PZU – ale to był dopiero przedsmak tego, co miało nadejść. Najpierw tabelka ze strukturą własnościową polskiego sektora bankowego wg krajów (z jakiegoś powodu trzeba kliknąć żeby wyświetliło się w cywilizowanym rozmiarze – przepraszam za niewygodę):
- Grecja: http://bit.ly/vFwCah
- Włochy: http://bit.ly/tll4N5
- Francja: http://bit.ly/ssxYDO
- Irlandia: http://reut.rs/tixh7R
- Belgia: http://bit.ly/ssbCCU
- Portugalia: http://bit.ly/ryVeVh
- Austria: http://bit.ly/rusWOQ
I teraz zagadka: co zrobią spółki matki z “pomarańczowych” krajów wyliczonych w tabelce kiedy ich macierzyste rynki zaczną trzeszczeć (lub, jak w przypadku Grecji, trzasną ostatecznie)? Kasę skądś wziąć trzeba (bo nadzór finansowy nie odpuści), na rynkach wielka smuta (i jak tu zarabiać)… Cóż prostszego niż kilka księgowych sztuczek między gałęziami molocha?
No, ale pan premier się obudził: banki powinny być polskie, więc może OFE odkupią? Może PZU? I wszyscy orędownicy tezy, że kapitał nie ma ojczyzny, nagle wykonują zwrot o 180 stopni. A pacta sund servanda? Mało im opery mydlanej z Eureco?
Ale żeby nie kończyć na takiej dołującej nucie: wyjaśnienie, skąd wzięły się austriackie – i węgierskie – problemy (a podejrzewam, że i w innych krajach dałoby się znaleźć odpowiedniki). Uprzedzam: nie, to nie jest parodia.
Vae victis 